Daria, zacznijmy od początku – ile masz lat? Wyglądasz naprawdę młodo jak na właścicielkę restauracji!
Daria: Mam 22 lata.

Jak to się stało, że w tak młodym wieku zdecydowałaś się na własny lokal?
Daria: Moi znajomi żartują, że jestem 40-latką w ciele 22-latki, bo zawsze byłam bardzo dojrzała i pracowita. Gastronomia towarzyszy mi od dzieciństwa – moja mama otworzyła swoją pierwszą restaurację, gdy miałam osiem lat. Ciocia z kolei przez wiele lat prowadziła szkołę gastronomiczną w Krakowie. Pracę zaczęłam już jako nastolatka, a pierwsze kroki w gastronomii stawiałam w rodzinnym biznesie. To wszystko ukształtowało mnie i sprawiło, że poczułam, iż własny lokal to naturalny kolejny krok.

Jaką rolę pełnisz w Szmerach?
Daria: Szmery to moje dziecko – jestem zaangażowana w każdy aspekt ich funkcjonowania. Tworzę menu dań i koktajli, zajmuję się wystrojem wnętrza i nadzoruję codzienne działania. To miejsce jest odzwierciedleniem mojej wizji – od detali na talerzu po atmosferę, którą czuje każdy gość.

Od kiedy działacie?
Daria: Otworzyliśmy się na początku sierpnia tego roku. To dla nas intensywny czas – wciąż uczymy się naszych gości i specyfiki miejsca. Jesteśmy w Małopolskim Ogrodzie Sztuki, czyli przestrzeni, która sama w sobie jest nietypowa. Miejsce nie jest na głównym szlaku turystycznym, ale to właśnie dodaje mu uroku.

Czy goście teatru są częstymi bywalcami Szmerów?
Daria: Zdecydowanie tak, co mnie bardzo cieszy. Przychodzą na kieliszek wina przed spektaklem, a po przedstawieniu wracają na koktajl i dyskusję o sztuce.To naprawdę piękne, jak nasze miejsce staje się częścią tego teatralnego świata. Planujemy wprowadzić polskie wina, w tym z Winnicy Srebrna Góra, co jeszcze bardziej podkreśli nasz związek z kulturą i lokalnością.

Skąd pomysł na nazwę„Szmery”?
Daria: Długo szukałam nazwy, która oddałaby klimat miejsca. Z całego morza słów to brzmiało najlepiej, a ponieważ wpadło nam w ucho, więc tak już zostało. „Szmery” kojarzą mi się z czymś subtelnym, tajemniczym, delikatnym, ale jednocześnie pełnym życia.Takie właśnie miało być to miejsce – kameralne, z duszą, ale też otwarte na ludzi i różnorodne.